اشعار

ای بسته به دست تو دل پیر و جوان‌ها            ای آنکه فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها

تا عـطـر تو آمـد غـزلـم بـال در آورد            آزاد شـد از قـیـد زمـان‌ها و مـکـان‌ها

می رفت فرات از عطش عشق بمیرد            بخشید نـگـاه تو به خـونش جـریـان‌ها

مست تو فقط خیمۀ بی آب نبوده است            از دست تو مستند همه مرثیه خوان‌ها

مشک تو که افـتاد دل فـاطـمه لـرزید            خاک همه عـالم به سر تیر و کـمان‌ها

این گوشه عمو آب شد، آن گوشه سکینه            این بـیت چه بایـد بـکـند در غـم آن‌ها

ای هر چه امان نامه ببیـنید و بسوزید            این دست رد اوست بر این گونه امان‌ها

ای لشکر حق را سر و سردار اباالفضل           وی دست علی در صف پیکار اباالفضل

هم خون حسین بن عـلـی در تن پـاکـت           هم روح تو در پـیـکـر ایـثـار اباالفضل

ریحانۀ دو فـاطـمه و  مـاه سه خـورشیـد           آرام دل حــیــدر کـــرّار ابــاالــفــضـل

مـانـنـد تـو در ارتـش اســلام کـه دیــده           فـرمـانـده و سـقّـا و عـلـمـدار اباالفضل

تو مـاه بـنـی هـاشمی و ما شب تاریک           تو لالـۀ عـبـاسـی و مـا خـار اباالفـضل

هم کـاشف کـرب پـسر فـاطـمـه هـستی           هم خـیـل بنی فـاطـمه را یـار اباالفضل

بر حاجت خود کرده صد وسی وسه نوبت           هر خـسته دلی نام تو تکـرار اباالفضل

در مصر ولایت شده بر یـوسف زهـرا           تو مـشتـری و عـلـقـمه بـازار اباالفضل

عشق و ادب و غیرت و ایثار و شهادت           کـردنـد به آقـایـی‌ات اقـرار ابـاالـفـضل

تو رسته‌ای از خویش و گرفتار حسینی           خـلـقـنـد به عـشق تو گرفـتـار اباالفضل

ما بهر تو گـریـان و زند زخـم تو خنده           پیـوسته به شمـشیـر شـرربـار اباالفضل

برخـیـز سکـیـنه به حـرم منتظر توست           جامش به کف و اشک به رخسار اباالفضل

از سـوز عطش آب شده طفـل سه ساله           مگـذار بـگـریـد به حـرم زار اباالفضل

تا آن که بـبـیـنـنـد بـه تـن دست نـداری           یک‌لحظه سر از علقمه بردار اباالفضل

مـگـذار رود زیـنب کـبـری به اسـیـری           ای دست علی، دست برون آر اباالفضل

کی گفته تن پاک تو در علقـمه تنهاست           گـردیـده تو را فـاطـمـه زوّار اباالفضل

خـون دل ما را که شده اشـک عـزایـت           زهـرا و حـسیـن‌انـد خـریـدار اباالـفضل

مـگـذار شود خـشک دمـی دیـدۀ "میثم"           چشمی که بگریم به تو بسیار اباالفضل

ای ماه بنی‌هاشم عشق است شعاعت را           در پَرتُو نور خویش دریاب جماعت را

تـو عـبـد حـسـیـنی و ما بـنـدۀ درگـاهت           هـنگـام عـطـا کردن بگـذار قـنـاعت را

تو سَـرور و سلطانـی اربـاب سلیـمـانی           در کوی تو آوردیم چون مور بضاعت را

مستیم و تهـیدستیم کـشکول تهـی هستیم           پس سائلِ محتاجـیم هر گونه مَتـاعت را

ما تشنـۀ یک جـامیـم شایـستـۀ اکـرامـیم           جامی بده ای ساقـی دریاب جماعـت را

ما پـیـرو عـبـاسیـم بر نـام تو حـسّـاسیـم           بـر دشـمـن تـو داریـم اعـلام بـرائت را

فـرمـانـبـر مـولائـیـم جـانـبـاز تو آقـائـیم           آمــادۀ اجــرائـیـم فــرمـان مُـطـاعـت را

ای شیـر نرِ حـیـدر وی میـرِ یَـلِ لشگـر           سرداریِ صِفّینت کافی است شجاعت را

ای جام می باقی خون گریه مکن ساقی           شک نیست که شرمنده کردی مِیِ طاعت را

حق را تو ادا کردی بی دست چها کردی           حـتـی سـپـه دشـمـن دیـدنــد دفـاعـت را

چون مشکِ تو گریانیم با اشک تو بارانیم           از تو ادب آمـوزیـم مَـردیم اطـاعـت را

در شـأن تو ای آقـا فرمود چـنین زهـرا           دستان علم گیرت کافی است شفاعت را

نـذر چشمان تو کردم، این دل بی‌ادعا را           گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا

یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم           تا بگویم من برایت، یک « غزل لبخند » زیبا

مثل باران بهاری، بوی رحمت می‌دهی تو           با نوازش‌های نم نم، می‌کنی گل را شکوفا

چشم‌های نازنینت، خانۀ خورشید و باران           دست‌های مهربانت، زادگـاه رود و دریا

ساکنان هر دو گیتی، بر سر کوی تو جمعند           با تـمام آفـریـنـش، آمـد و شـد داری آقـا!

ذکر خیرت هست دائم، بر زبان آفرینش           قـبـلـۀ اهـل زمیـنـی، مقـتـدای آسـمـان‌ها

آبروی آب ها را، روز عـاشـورا خریدی           روز عـاشورا خـریدی، آبـروی آب‌ها را

مهربان، با مشک خالی، کربلا را آب دادی           آب می‌نوشد ز مشکت، روح هفتاد و دو دریا

فرصت پرواز خون شد، آسمان دست هایت           شد ز خون دست هایت، باغ عاشورا شکوفا

می‌دهد فردا شهادت، کـربلا با لاله‌هایش           چون شفق با لهجۀ خون، عشق را کردی تو معنا

ای ظهور اسم اقدس، وارث روح مقدس!           کاش می‌شد می‌سرودم، نور معصوم شما را

یک معمای رشیدی، اسوه‌ای اسطوره رنگی           کشف اسرار کمالت، در توانم نیست مولا

نـفـس مـی‌کـشم در هـوای شما           دلم روشن است از دعای شما

من از چشمۀ عشق دارم وضو           بود قــبـلـه‌ام خـاک پـای شـمـا

چه خوب آسمان را به زیر آورد           هـوای خـوشِ کــربـلای شـمـا

به گوش زمین نغمه‌ای حس نشد           دل انـگـیـز تر از صـدای شما

خـدا در تراش جمالت گذاشت           چه سنـگ تـمـامـی بـرای شما

نـدارد دلــم گـوشـه‌ای امـنـیـت           بجـز خـلـوت روضه‌هـای شما

تو را دوست دارم خدا شاهد است           دل عــاشـق مـن فــدای شــمــا

هم انـدیشۀ ما ابالـفـضلی است

و هم ریشۀ ما ابالفـضلی است

ابـالفـضل گـفـتـم نـفـس وا شده           کـویــر دلــم مـثـل دریـــا شـده

زمین خورده بودم به دست هوس           به یک یا ابالفضل دل پـا شـده

جنون آمد و دست دل را گرفت           جـهـان با ابالـفـضل زیـبـا شده

دل از نــوکــری درِ خـانـه‌اش           به هر جـا رسیدست و آقا شده

به آرامـش چـشـم هـایش قـسـم           که چـشـمـان او قـبـلـۀ مـا شده

به اعـجـاز نـام ابـالـفـضلی‌اش           گـره‌هـای دنــیــایــیـم وا شــده

هم انـدیـشۀ ما ابالفـضلی است

و هم ریشۀ ما ابالفـضلی است

بین میدان قـاسم است یا مـاه تابان آمده؟           سیـزده سـاله تـریـن پـیـرِ جـوانـان آمـده
بس که با هیبت رسیده من نفهـمیدم دگر           یک تـنـه او آمـده یـا کـل گـردان آمـده؟!

آن قدَر شوق پریدن در دلش دارد که او           بند کـفـشـش را نبسته سـوی میـدان آمده
تا که خواند: "إن تنکرونی فأنا ابن المجتبی"           پـیـرمـردان جـمـل گـفـتـند: طـوفان آمده
هرکسی که تن به تن جنگید با او گفته‌اند           بین میدان، عمرِ ننـگـیـنـش به پایان آمده
دوره‌اش کردند و هر کس سنگ در دامان گرفت           نیزه ای خورد و به لب هایش عموجان آمده
شاخِ شمشادِ حرم در هم شکست آیینه‌اش           تا که سویش جای نقل از سنگ باران آمده
پیکرش را بس که بر روی زمین چرخانده‌اند           خارها بر روی هر زخمش فراوان آمده
دست و پا که می‌زند حالِ عمو بد می‌شود           بعدِ اکـبر غـصه‌اش حالا دو چندان آمده
قاسم است اما به دست گرگ ها قسمت شده           آیه‌هـایش کم شده... تحـریفِ قـرآن آمده

ای گـل ریحـان بُـستـان حـسن           قاسمی و روح و ریحان حسن

سرو، مات از قامت دلجوی تو           ماه، حـیران شد ز ماه روی تو

روی تـو آئـیـنـۀ حُـسن حَـسـن           لالـۀ زیـبــای آن زیـبـا چــمـن

نوجـوانی و به پـیران رهبری           رهـبـری آزاده و روشـنگـری

ای دلت پُر زآب و تاب معرفت           تـشنـگـان را داده آب معـرفت

تا چـراغ عـاشـقـی افـروخـتـی           عشق بازان را تو عشق آموختی

ای ز نور کبریا روشن ضمیر           سینه‌ات روشن شد از مهری منیر

ای به روز امتحـان مرد عمل           وی شهادت را تو احلی من عسل

تاشهادت را تو کردی انتخـاب           ماند حسرت بر دل از لعل تو آب

ای لبِ خشک تو رشک سلسبیل           آفرین گـفته به رزمت جبرئیل

ای زصهبای شهادت مست مست           وی پدر را داده در طفلی ز دست

از وصال روی تو خـون خـدا           یـاد می کرد از جـمـال مجـتبی

ای حسین ومجتبی را نور عین           تا شنـید آوای دردت را حـسین

گـفت لبیک ای عـموجان آمدم           بـهـر دیــدارت شـتـابـان آمــدم

آمــدم ای نــور چـشـمـان تـرم           یـــادگـــار یـــادگــار مــــادرم

ای زخونت گشته صحرا لاله گون           دست وپا کمتر بزن درخاک و خون

گریم و نالم براین عـمـر کمت           سخت می‌سوزم ز سوز ماتمت

ازچه غم غرق ملالت کرده است           سمّ اسبان پـایـمالت کرده است

دوست دارم همچو گل بویت کنم           غرق بوسه روی نیکـویت کنم

اشک می‌گـیـرد ره چـشم مـرا           چون روم بی تو بسوی خیمه‌ها

جسم پاکت را به خیمه می‌برم           مـی‌گـذارم در کــنــار اکـبــرم

از فـروغ حُسن نـورانی شدی           در منای عـشق قـربـانی شدی

زد شرر این غم دل وجان مرا           ای وفائی گریه کن زین ماجرا

بر لـبـت غـیـر ثـنـا گـفـتن معبود نبود            در صـدای تو بجـز نغـمـۀ داوود نبود
راه افتادی و من پشت سرت می‌گـفتم            یـادگـار حـسنـم رفـتـن تو زود نـبود؟

سر زدم خیـمه به خیمه ولی اندازۀ تو            هرچه گشتم بخدا یک زره و خوود نبود
وسط معـرکـه تا خـاک به پا شد گـفتم            اینکه افتاد زمین قاسم من بود؟! نبود؟!
خس خس سینۀ تو روضۀ مادر میخواند            کـاش راه نـفـست اینهمه مسـدود نبود
کفنت پیرهنت گشته و شکرش باقی است            قـاتـلت در طلب پیـرهـن و سـود نبود
قد و بالای تو را شکل عمویت کردند            اربـاً اربـا شده هم اینهمه مفـقـود نبود

چگونه جـسم تو را تابه خـیمه‌ها ببرم            تو تـکّـه تکـه‌ای بـاید جـدا جـدا بـبـرم

نـشـسـتـه‌ام به کـنـار تـن تو مـی‌گـریم            به فکر رفته‌ام آخـر چسان تو را ببرم

مرا که داغ علی‌اکبرم زمین زده است            نمی‌شود که تـنت را به روی پـا ببرم

اگرچه نیست به دوشم ولی اگرهم بود            نمی‌شد این بـدنـت را روی عـبا ببـرم

برای اینکه دگر خردتر از این نشوی            تن شکسته‌ات از زیر دست و پا ببرم

یتـیـم بـودی و این‌ها نـوازشت کـردند            به زودی این خبرت را به مجتبی ببرم

اعـجـاز مجـتـبـایـی و آقـا شـدی ولـی            خود کوه طور هستی و موسی شدی ولی
عـمّه به قـد و قـامت تو فـخـر می‌کـند            شاگرد دست حضرت سقـا شدی ولی

جـای زره کـفـن به تنت کرد تا عـمو            رفتی به سوی لشکر و تنها شدی ولی
سنـگـی شکـست آیـنـۀ غـیـرت تـو را            ای دل شکسته حضرت طاها شدی ولی
دستی شبـیه نیزه تو را کرد واژگـون            از روی خـاک با مـددی پا شدی ولی
جام عسل ز دست تو افتاد و خورد شد            اسباب اشک زینب کـبـری شدی ولی
در زیر دست و پا بدنت بی حصار ماند            قـامت کـشـیـده‌ای و مـعـمّـا شدی ولی
راه نفس به سیـنه‌ات از درد بسته شد            بالا سرت عمو رسیده و احیا شدی ولی
احلی من العسل ز لبانت چکـیده است            بیهـوده نیست این همه زیبا شدی ولی
اینجا مدیـنه نیـست که پهلـو گرفـته‌ای            ارث مدینه! حضرت زهرا شدی ولی
رفتی و داغ فـاطمه شد زنده در حـرم            زینب دوبـاره ناله زد ای وای مـادرم

پشت خـیـمه قـدم‌زنـان به دعـا            داشـت بـا درگــه خــدا نـجــوا
ای خـدا عـاشـق عـمـو هـستـم            تو خودت راضی‌اش کن از دستم

چــــارۀ درد را نـــمــی‌دانــــم            او غریب است من که می‌دانم
تـو اگـر بــر دلـش بـیــنـدازی            او به جـانبـازی‌ام شود راضی
غــیــر تــو یــاوری نــدارد او            در حـــرم اکــبــری نــدارد او
بـه نـفـس‌هـای عـمـه‌ام زیـنـب            یک‌تـنـه یـاری‌اش کـنم یا رب
من در این حرب‌گـاه می‌جنگم            بــا تــمــام سـپــاه مـی‌جـنــگـم
بـر لـبـم بـهـتـریـن غـزل دارم            جـام شیرین‌تر از عـسـل دارم
من کـه شـاگـرد رزم بَـدرِیـنَـم            پـســر مـجـتـبــای صــفّــیــنــم
سـبـط حـیـدر ز نسل زهـرایـم            حــسـن مـجــتــبـای ایـنـجــایـم
دیـده‌ام دوره‌هـای بس حـساس            شـیـوۀ جـنـگـیِ عـمـو عـبـاس
در کـلاس عـمو حسیـن اصلاً            نیست شـاگـرد اوّلـی چون من
دیــــده‌ام دورۀ شـجــاعــت را            خـوب آمــوخـتــم اطـاعـت را
در کــلاس عــلـیِّ اکـبــر هــم            دورۀ بـــنــدگــی نـــدیــدم کــم
من گل سرخ و سبز این چمنم            بـا حـسـیـن و سـلالـۀ حـسـنــم
قـاسـم بن الـحـسـن تـمـنـا کرد            اذن میدان گرفت و پر وا کرد
کـفـنی بر تـنـش عـمو پـوشاند            و نـقـابـی به روی او پـوشـاند
پــارۀ مــاه سـوی مـیــدان شـد            لـرزه‌ای در سـپـاه عـدوان شد
ای عجب هیئتی عجـب کـفـنی            هیبـتش هـاشمی، قَـدَش حسنی
وَ أنـابن الحـسـن که افـشـا شـد            لـشـگـر کـوفـه در تـمـاشـا شد
نـوجـوان و به لـشـگـر افـتادن            بـا یــلان عـــرب در افــتــادن
هرکه از هر طرف تهاجم کرد            لاجرم دست و پای خود گم کرد
رزم جانانه‌اش که غـوغا کرد            کـیـنـه‌های مدیـنـه سر وا کرد
دور تــا دور او گـــره افــتــاد            در مـیــان مــحـاصــره افـتــاد
دشمن از هر طرف که راهش بست            زیر نعـل ستـور سینه شکست
نــالـۀ او بــلــنــد شـد: عــمّــاه            بـه حـــرم مـی‌رسـیـد وا اُمــاه

چه خوش است رنج و محنت به ره وفا کشیدن           چه خوش است ناز جانان همه را به جان خریدن

چه خوش است جان سپاری به قدوم چون تو یاری           به منای کـربلای تو شها به خون تپـیدن

چه غمی ز بی پناهی به حضور چون تو شاهی           که خوش آیـدم به راه تو شها بلا کشیدن

چه شود اگر عموجان بروم به سوی میدان           که خوش است از تو فرمان و زمن به سر دویدن

چو غزال مجتبی شد ز میان خیمه بیرون           بـشتـاب از پـی آمـد شه دین برای دیـدن

چه عمو! چه نوجوانی! چه گلی چه باغبانی           به حسن صبا خبر ده که چه جای آرمیدن

بشکافت کوفیان را صف و زد به قلب لشکر           چه خوش است از غزالی همۀ گرگها رمیدن

زند آتـشم به هـر دم، غـم شاهـزاده قاسم           بنگر به دست گلچین گل نوشکفته چیدن

غم در دو چشمش بود و سویش ریخت بر هم           یک لحظه ناگه رنگ و رویش ریخت بر هم

خیـره شده تنهـا به سوی دشت و گودال           یک باره اصلا گفت و گویش ریخت بر هم

کـنکـاش می‌کـرد تا عـمـویش را ببـیـنـد           شمشیر آمد جست و جویش ریخت بر هم

چشمش به حسرت سوی دارالحرب افتاد           در فکر این است آبرویش ریخت بر هم

دیــگــر صـــدای نـــالــۀ آقـــا نــیـــامــد           عـمـه گـمـانم که گـلـویـش ریخت بر هم

دستـش رها شد نـاگـهـان از دست عـمـه           رفت بین گودال و سبـویش ریخت برهم

گودال تنگ است و عمو هم نیمه جان است           او بین مقـتـل با عـمویش ریـخـت بر هم

بچه شیری ز حرم اشک فشان بیرون زد            نوجوانـیِ حـسن، مـاه نشان بیرون زد

نسلِ صفّینیِ خورشید وَشان بیرون زد            تازه رزمنده که فریاد کشان بیرون زد

کـربلا زیر پر و پاش به طوفـان افتاد

لـرزه بر قـاطبـۀ لـشگـر عـدوان افتاد

حیف شمشیر به دستانِ دلیرش نرسید            زِرِهی بر قد و بالای مُنـیـرش نرسید

فرصت بدرقۀ جنگ خطیـرش نرسید            آب و آئـیـنه به آوای سفـیـرش نـرسید

نه زِره بلکه کسی نیست کفن پوش کند

فرصتی نیست که لشگر رَجَزش گوش کند

از همان دور که آوای صدایش دیـدند            قـلب بی واهـمـه و قـدّ رسـایش دیـدند

دست تهـدیـد کُـنِ سرعت پـایش دیدند            نـقـشـۀ زجـرکُـشِ دوره بـرایش دیدند

حیله کردند در آغوش عمویش بکُشند

خنجر و تیغ و سنان بر سر و رویش بکِشند

ابتکـارِ عـمـلش میـمـنه را ریخت بهم            شیـوۀ جـنگیِ او میسره را ریخت بهم

قهـرمانـانه غـرور همه را ریخت بهم            با عمو گفتنِ خود علقمه را ریخت بهم

تا رسید از سرِ گودال صدا کرد عمو

تَه گـودال به شهـزاده دعـا کرد عـمو

دید گودال پُر از خون و عمو بی حال است            بدنش از ستـم شمر چنان پـامال است

مقـتل انگار معـطـر ز نـبی و آل است            موجی از تیغ و سنان در وسط گودال است

بین شمشیر و سنان گم شده بود عبدالله

طعـمـۀ هـجـمۀ مـردم شده بود عبدالله

نیزه را دید که بوسه ز دهان می‌گیرد            شمر سبقت ز هـجـومِ دگران می‌گیرد

خولی انگـار غنیمت به نهان می‌گیرد            اَخنث از خون خدا رقص کنان می‌گیرد

داغِ این منظره‌ها سخت گرفتارش کرد

مهرِ آغوشِ عمو محرم اسرارش کرد

دست او دفـع بـلا کـرد ولـیکـن افـتـاد            گرمِ آغوشِ عمو شد، سرش از تن افتاد

پـای تا سـر بـدنـش طـعـمۀ آهـن افتاد            چـشـم او بر پـدرش در دمِ رفـتن افتاد

عاقـبت در تَهِ گـودال شکـارش کردند

با سُـم تـازۀ ده اسب مـهـارش کـردنـد

عـبداله‌مـو روح و تن و جـان عـمـویم            جـان میـدهم امـروز به دامـان عـمویم

دست و سر و رویم همه قربان عمویم            شرمنده من از این لب عطشان عمویم

در قتلگهم بین که چه خونین بـدنم من

سربـاز حـسیـنـم اگر ابن الحـسـنـم من

ای عمه ببین خصم که بر سینه نشسته            پهـلـوی عـمـو زیر لـگـدها بـشکـستـه

آتش شده سـر تا سر این سیـنـۀ خـسته            راه نـفـسم را غـم هـجـران تـو بـسـتـه

از بی‌کـسی‌ات غـرق بـلا و محـنم من

سربـاز حـسیـنم اگـر ابن الحـسـنـم من

دنیا همه‌اش خوب ولی حیف عمو رفت            نامـوس خـدا بهـر اسیـری عـدو رفت

وقـتی عـلـم افـتاد می ما ز سبـو رفت            انـگـار دلـم هـم قـدم روضـۀ او رفـت

در راه حسین‌ابن‌عـلی جـان فکـنـم من

سربـاز حـسیـنم اگـر ابن الحـسـنـم من

پـرسـتـوی حــریـم کـبــریـایـم           کــبــوتـر بــچــۀ آل عــبــایــم

نمی ترسم اگر بارد به من تیر           که من با تـیـر بـاران آشـنـایـم

انا بن المجـتبی، ابن المصائب           بـلـی مـردم یـتــیـم مـجـتـبـایـم

غـم بابا، غـم عمه، غـم طـشت           خــدا دانـد نـمـی‌سـازد رهـایـم

اگر تیغی به دست آرم ببـیـنـند           کـه مـن نـوبـاوۀ شـیـر خـدایـم

عمو فرماندۀ عشق است و من هم           بسیجـی‌اش به دشت کـربـلایـم

دگر رزمنـده‌ای بـاقـی نـمانـده           به غیر از من که یاری‌اش نمایم

بـه قــرآن الـهـی کـوثــرم مـن           بـه قـرآن حـسـیـنـی هـل اتـایم

عـمـو بـوی پـدر دارد هـمیشه           عمو بـوده پـدر عـمـری برایم

عمو احساس من را درک می‌کرد           عـمو می‌داد با رویـش صفـایم

عمو در قلب من عمری طپیده           عمو داده خـودش درس وفـایم

عـمـوی مـهـربانـم جـای بـابـا           پـسر می‌کـرد هـمـواره صدایم

خوشم رنگ عمو گیرم در این دشت           ز خـون سرخ این دست جدایم

خوشم بر سیـنۀ او جان سپارم           الـهـی کـن اجـابت این دعـایـم

کُشتۀ دوست شدن در نظر مـردان است           پس بلا بیـشترش دور و بر مردان است

یـازده سـالـه ولـی شـوق بـزرگـان دارد           در دل کـودک این‌ها جگـر مردان است

همه اصحابِ حرم طفل غرورش هستند           این پـسـربـچّـۀ خـیـمه پدر مـردان است

بست عـمّـامـه هـمـه یـاد جـمـل افـتـادند           این پسر هرچه که باشد پسر مردان است

نیزه بر دست گرفتن که چنان چیزی نیست           دست بر دست گرفتن هـنر مردان است

بگـذارید «حـسن» بـودن او جـلـوه کـند           حبس در خیمه شدن بر ضرر مردان است

گرچه «ابنُ‌الحـسنم» پُـر شدم از ثـارالله           بــنــویــسـیــد مــرا «یـابـنَ‌ابـاعــبـدالله»

دمی که جان ز تنِ محتضر جدا بشود            همان دم است که دلبر ز بَر جدا بشود

خودت بگو که شدی مجتبای این صحرا            بگـو چگـونه پـسر از پـدر جـدا بشود

قبول کن که دلم را شکسته این تصمیم            حسابم از علی اصغـر اگر جـدا بشود

دویــده‌ام کـه ذبــیـح گـلـوی تـو بـاشـم            رسـیـده‌ام نـگـذارم که سـر جدا بـشود

ز چنگ نـیـزه نشد تا تو را رها بکنم            که سیـنـۀ تو هم از میخ در جـدا بشود

خدا کند که به جای سرت عمو سر من            به دست آن ز خـدا بی‌خـبر جـدا بشود

سرت به نیزه تنت مانده است در صحرا            دو تا حرم شده از یکـدگـر جـدا بشود

کردی به خونت نیـزه‌ها را آبـیاری            شاید بروید صد نیـستـان از بهاری

من منتظر بودم که شاید باز گردی            مُـردم میان خیمه از چشم انتظاری

من یک‌نفس از خیمه تا مقتل دویدم            تا دیدمت بر خـاکها سر می‌گـذاری

یک یا حسینی بیش تا مقـتـل نمانده            یک لحـظۀ دیگر اگر طاقـت بیاری

دستم سپر شد تا نگوید، شمر ملعون            دور و برت دیگر عمو یاور نداری

از درد زخـم سیـنه یا از درد پهـلـو            این‌قدر دندان روی لبها می‌فـشاری

از نسل حـیدرم، حسنی زاده‌ام عمو            از کوچکی به دست تو دلداده‌ام عمو
با سن و سال کـوچکـم آماده‌ام عمو            افـتاده‌ای زمین و من افـتاده‌ام عـمو

حـالا زمـان مـردی و پـیکـارم آمده
بـابـایـم از مـدیـنـه بـه دیـدارم آمـده

کُـشتـه شدن به راه تو باشد سعـادتم            چـشم انـتـظار لحـظۀ پـاک شهـادتم
مـن هـم مـدافـع حـرمـم، از ارادتـم            هوهوی ذوالـفـقـار من اوج عـبادتم
ابن الحسن فـدای جراحات پیکـرت
من مُرده‌ام مگر که بیفتد ز تن سرت

دیـدم بـریـده شـد نـفـسِ ربّـنـایِ تـو            در زیر دست و پاست عمو دست و پای تو
می‌آمد از اَواخـرِ مقـتـل صـدای تو            از خـیـمه آمدم که بـمـیـرم برای تو
خوردم قسم به فاطمه، تا زنده‌ام عمو
با سنّ کم برای تو  رزمنـده‌ام عـمو

هر طور شد دویدم و بی‌حال دیدمت            در لحـظـۀ وصـالِ به آمـال دیدمت
اصلاً تو را بدون پَـر و بال دیدمت            وقتی رسیدم، در تهِ گـودال دیـدمت
دیدم که شمر روی تنت راه می‌رود
دارد نـفـس ز سیـنـۀ تو آه، می‌رود

دستم اگـر شکـسته، فـدایِ سـرِ شما            این حنجرم فـدای عـلی اصغـرِ شما
امـروز که فـتـادم عـمـو در برِ شما            شد زنده روضه های غـمِ مادر شما
از مادرت شکست اگر پهلو، ای عمو
از من بریده شد به رهت بازو، ای عمو